HMS Atherstone (1986)
 HMS „Atherstone” w 2011 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
2 stycznia 1985 |
| Wodowanie |
1 marca 1986 |
 Royal Navy
| |
| Nazwa |
HMS Atherstone |
| Wejście do służby |
30 stycznia 1987 |
| Wycofanie ze służby |
27 października 2017 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
615 ts standardowa |
| Długość |
60 m |
| Szerokość |
10 m |
| Zanurzenie |
3,4 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy 3800 hp, 2 śruby | |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata plot. 30 mm 3 km 7,62 mm M134 2 km 12,7 mm M2 | |
| Załoga |
45 |
HMS Atherstone – brytyjski niszczyciel min typu Hunt, w służbie Royal Navy od 1987 do 2017 roku. Nosił numer burtowy M 38. Był trzecim okrętem o tej nazwie, od miasta Atherstone.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręt był dziesiątą z kolei jednostką, a jedenastą faktycznie zbudowaną, z 13 brytyjskich niszczycieli min typu Hunt[1]. Budowę zamówiono 14 grudnia 1982 roku razem z HMS „Hurworth” w stoczni Vosper Thornycroft Ltd w Woolston (część Southampton), która zbudowała większość okrętów tego typu[2][1]. Umowne położenie stępki miało miejsce dopiero 2 stycznia 1985 roku[2]. Okręt wodowano 1 marca 1986 roku, a wcielono do służby po ukończeniu 30 stycznia 1987 roku, jako jedenasty okręt typu[1]. Nazwa pochodziła od miasta Atherstone znanego z polowania na lisy, zgodnie z nazewnictwem typu. Był trzecim okrętem o tej nazwie[3]. Koszt budowy wynosił ok. 35 mln funtów[2].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)[2]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts[2]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton[1]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m[2]. Załoga liczyła pierwotnie 45 osób, w tym 6 oficerów[1].
Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i pierwotnie na okrętach typu Hunt stanowiła je automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm, lecz już do połowy lat 90. była wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75[1]. Mogły być również montowane dodatkowo dwa działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01[1]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku na okrętach ustawiono trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun[4]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm, zastępowane w latach 2014–2015 przez karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning[1][4].
Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów[1]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze[1]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w[1]. W przeciwieństwie do innych okrętów typu, na „Atherstone” nie przeprowadzono wymiany silników[3].
Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes Type 1006 lub 1007 (pasmo I)[1]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M Mod 1[1]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych[1]. W latach 2004–2005 brytyjskie okręty otrzymały nowy sonar 2193[5][4]. Okręty typu Hunt miały system informacji bojowej CAAIS DBA4[1]. Po 1990 roku okręty typu Hunt otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53[1]. W latach 2004–2005 okręty otrzymały również system dowodzenia NAUTIS 3[5][4].
Po wejściu do służby „Atherstone” przenosił dwa zdalnie kierowane pojazdy podwodne PAP 104 do zwalczania min lub nowszego typu PAP 105[1]. Okręty tego typu ponadto miały trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8[1]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku[4]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP 104/105 zastąpiono przez jednorazowe Seafox C[4].
Służba[edytuj | edytuj kod]
HMS „Atherstone” (numer burtowy M 38) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 30 stycznia 1987 roku[1]. Został przydzielony początkowo do 3 Eskadry Niszczycieli Min (3nd MCM Squadron)[2]. Później w XXI wieku wchodził w skład 2 Eskadry Niszczycieli Min w Portsmouth. Nosił nieoficjalny przydomek Crazy A (pol. szalony A)[6].
W 1991 roku wziął udział w wojnie w Zatoce Perskiej, w składzie grupy patrolowej X-Ray (wraz z „Cattistock” i „Hurworth”), za co przyznano mu wyróżnienie bojowe (battle honour)[7]. W 1991 roku też prowadzono na okręcie próby z holowanym sonarem pasywnym COMTASS[8].
W czerwcu 1998 roku „Atherstone” wziął udział w manewrach BALTOPS na Bałtyku, odwiedzając Gdynię[9].
Od maja 2012 roku do grudnia 2015 roku okręt stacjonował w Bahrajnie, służąc na wodach Zatoki Perskiej w celu zapewniania bezpieczeństwa żeglugi w ramach stałej brytyjskiej operacji Kipion[10]. Przebył wówczas 51 220 mil morskich i odwiedził w toku operacji 12 krajów[10]. Powrócił do Portsmouth 23 grudnia 2015 roku[10]. Jego dowódcą pod koniec misji był kmdr ppor. Mark Headley[10].
W grudniu 2016 roku „Atherstone” został wydokowany w krytej hali stoczni w Portsmouth i miał być poddany modernizacji, w tym wymianie silników, razem z bliźniaczym „Quorn”[6]. Zdecydowano jednak ostatecznie zamiast tego dla oszczędności wycofać oba okręty ze służby, co nastąpiło 14 grudnia 2017 roku w Portsmouth[3].
Po wycofaniu ze służby, okręt został kupiony w 2022 roku przez stocznię Harland and Wolff w Belfaście, z zamiarem przystosowania do celów cywilnych oraz wykorzystania części dla bliźniaczego „Quorn” remontowanego dla Litwy[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 770
- ↑ a b c d e f g Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 656
- ↑ a b c Royal Navy ship that carries town's name to be scrapped [online], Birmingham Mail, 27 października 2017 [zarchiwizowane z adresu 2018-03-03] (ang.).
- ↑ a b c d e f Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 908.
- ↑ a b Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 780.
- ↑ a b Minehunters go undercover as Quorn and Atherstone begin revamp [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 13 grudnia 2016 (ang.).
- ↑ Veteran minehunter Cattistock enters her forties [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 29 marca 2022 (ang.).
- ↑ Jacek Krzewiński: Royal Navy 1950-1994. Warszawa: Magnum-X, 1995, s. 201. ISBN 83-902554-8-0.
- ↑ Jarosław Ciślak. BALTOPS ′98. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4′98. III, s. 22, lipiec-sierpień 1998. Warszawa. ISSN 1426-529X.
- ↑ a b c d HMS Atherstone returns home after more than three years in the Gulf [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 23 grudnia 2015 [zarchiwizowane z adresu 2016-05-20] (ang.).
- ↑ Harland & Wolff Acquires Former HMS Atherstone [online], Harland & Wolff, 1 czerwca 2022 [zarchiwizowane z adresu 2023-06-04] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
| Wielka Brytania |
|
|---|---|
| Grecja | |
| Litwa |
